Αν βρισκόμουν με ένα στυλό στο χέρι μπροστά από ένα χαρτί για να γράψω αυτό το θέμα, αλμυρά μου φιλαράκια, θα είχα σκίσει ίσα με 40 χαρτιά Α4 προτού συμπληρώσω 3 αράδες. Τώρα, όμως, που δεν υπάρχει αυτή η… πολυτέλεια, πέρασα τη χθεσινή μισή νύχτα ξάγρυπνος, κοιτάζοντας το ταβάνι, μέχρι να βρω τις λέξεις για να σας περιγράψω αυτό το… ας το πούμε ναυτικό σαλόνι, έτσι για να αναπολούμε κι όλας μπας και φτιάξει η διάθεσή μας.
Και που λέτε, αλμυρά μου φιλαράκια, εκεί που ήμουνα έτοιμος να ρίξω ένα «άϊ σιχτήρι», να καβαλήσω το ποδήλατό μου και να πάρω δρόμο από εκεί που με κάλεσαν να πάω (ευχαριστώ τα παιδιά του ΟΦΣΕ που το έκαναν) θυμήθηκα αυτό που είχε πει ο Μπρεχτ: «Όποιος αγωνίζεται μπορεί και να χάσει, αλλά όποιος δεν αγωνίζεται είναι ήδη χαμένος». Εμεινα λοιπόν στην έκθεση και δεν το μετάνιωσα, τουλάχιστον όχι ακόμα.
Το αρχηγείο του λιμενικού πάντως την επισκέφτηκε και την εγκαινίασε. Δεν είχα ιδέα γι’ αυτή την έκθεση (δεν νομίζω πως είχαν και πολλοί) μέχρι που με πήρε τηλέφωνο ένας φίλος από τον ΟΦΣΕ και με κάλεσε να πάω στην εκδήλωση που είχαν ετοιμάσει εκεί για τα 25 χρόνια του ομίλου. Τον ευχαριστώ τον Γιάννη, γιατί είναι γνωστό πια ότι έχω αποσυρθεί από τη ναυτική δημοσιογραφική δράση, απολαμβάνοντας τα ευεργετήματα του συνταξιούχου (είναι πράγματι μεγάλο ευεργέτημα να είσαι συνταξιούχος και με τη βούλα, χωρίς να εισπράττεις ούτε ένα ευρώ, αλλά να περιμένεις). Ευχαρίστησα που λέτε τον Γιάννη για την πρόσκληση και το Σάββατο ήμουν εκεί στις έξη παρά δέκα ακριβώς.
Για να πω την αλήθεια, αν και ήξερα πού βρίσκεται το κτίριο της ξιφασκίας των… πάλαι ποτέ Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, δυσκολεύτηκα να φτάσω μέχρι την είσοδό του, αφού έπεφτα πάνω σε συρματοπλέγματα. Ωστόσο, δεν θα κάτσω τώρα εδώ να κάνω σχόλιο για το πώς κατάντησαν οι Ολυμπιακές εγκαταστάσεις, γιατί θα βάλουμε τα κλάματα όλοι μαζί.
Τέλος πάντων έφτασα, πέρασα την είσοδο και μέσα στη μεγάλη αίθουσα είδα: Πέντε κατασκευαστές φουσκωτών με 7 μοντέλα τους (όλοι μαζί), ένα κατάστημα με ναυτιλιακά είδη, άλλα δύο με ναυτικές υπηρεσίες και τον ΟΦΣΕ. Και για να γίνω πιο σαφής:
Πρώτο σκάφος στην είσοδο το πανέμορφο 9άμετρο της Indigo Ribs, το Indigo 32. Ένας νέος κατασκευαστής με πολύ κουράγιο και θάρρος λέει ότι στοχεύει και πέρα από την ελληνική αγορά. Το σκάφος όμορφο, εντυπωσιακό, καλοφτιαγμένο και με πρωτοποριακή σχεδίαση έχει όλα τα φόντα να κάνει «πρόσω ολοταχώς». Μακάρι.
Μπορείτε να διαβάστε όλο το άρθρο εδώ
Πηγή: ribandsea.com
